Жыццё і дзейнасць вядомага беларускага мастака Язэпа Драздовіча былі цесна звязаны з мястэчкам Германавічы і яго ваколіцамі. У той час, калі Язэп Драздовіч вучыўся ў Віленскай школе малявання (1906-1910), яго сям’я жыла ў Стэфанпольскай воласці, арандавала зямлю ў маёнтку Александрыя. У час канікулаў ён хадзіў па роднай Дзсісеншчыне, не раз бываў у Германавічах, Лужках, Чарневічах, […]
Неяк, ужо даўнавата, вечнай памяці краязнаўца Язэп Бунто сказаў мне: “Пасля вайны Латвія звярнулася да Беларусі з прапановай перадаць Браслаўшчыну – Латвіі. Маўляў, для буйнога прамысловага цэнтра як Даўгаўпілс – патрэбная зона адпачынку. З гэтай нагоды, нават, быў праведзены “плебісцыт” на Браслаўшчыне, і пераважная большасць выказалася – “За” далучэнне да Латвіі. У апошні момант кіраўніцтва […]
Чалавечая памяць непадуладна часу. Мы абавязаны памятаць сваю гісторыю, не маем права зракацца сваіх каранёў і, такім чынам, імкнёмся перадаць нашчадкам тыя скарбы, якія атрымоўваем ад сваіх продкаў – нашае мінулае жыццё. Не толькі жыццё ўсяго грамадства, але і кожнага асобна ўзятага чалавека, каб не стаць Іванамі без памяці. Аўтар артыкула. Існуе багата пытанняў у […]
Па старых віленскіх газетах лёгка ўзгадаць, што было ў Глыбокім і на Глыбоччыне ў студзені 1939 года. Дзяржава займалася пытаннем падняцця ўзроўню земляробства. За 1938 год у Дзісенскім павеце земляробскае навучанне праводзілася на 55 земляробскіх курсах, праз якія прайшлі каля 400 вучняў, і ў супольнасцях гаспадароў, якія ахапілі 1.422 чалавекі. Агранамічны персанал апекаваўся 414 узорнымі […]
Артыкул пра гэта змешчаны ў №256 газецы “Кур’ер Віленскі” за 1926 год. Нататка мае назву “Візіт арцыбіскупа”, яе аўтар – жыхар Глыбокага Шукевіч. Прапануем яе вашай увазе ў перакладзе на беларускую мову. Візіт арцыбіскупа Дзень 28 кастрычніка надоўга захаваўся ў памяці жыхароў Глыбокага. У гэты дзень наш горад наведаў ксёндз арцыбіскуп Ялбжыкоўскі, які прыехаў з […]
Мікола Конан нядаўна адзначыў сваё 89-годдзе. Ён атрымаў 10 гадоў лагераў за адмову стаць “сексотам” органаў дзяржбяспекі. А яго пераслед пачаўся з таго моманту, калі ён, яшчэ не ведаючы пра існаванне Саюза беларускіх патрыётаў, надрукаваў на машынцы для іх тэкст прысягі па просьбе свайго сябра Васіля Мядзельца. За пяць копій прысягі савецкая дзяржава адправіла яго […]
Малая радзіма — вялікая гісторыя Чалавек нараджаецца на зямлі, пражывае на ёй доўгае ці кароткае жыццё і сыходзіць у лепшы свет. У кожнага свой лёс. Рускамоўнае слова “судьба” з коранем “суд” – вызначае яго сэнс: тое, што прысуджанае вышэйшымі сіламі, што нельга змяніць, абысці ці аб’ехаць. Бясспрэчна, чалавек сам павінен прыкладаць намаганні, каб стаць шчаслівейшым, […]
Нядаўна, у працяг тэмы “Мярэцкія, вёска, якая згубілася ў гісторыі”, па парадзе нашай сталай чытачкі, жыхаркі в. Удзела – Ганны Адамаўны Глембоцкай, і з яе руплівай дапамогай, аўтар сустрэўся з 89-гадовай жыхаркай Удзела – Фяліцыяй Яркавец (у дзявоцтве – Дзевятоўская). Яна нарадзілася ў 1929 годзе ў Літоўшчыне, якая сёння ўваходзіць у склад Мярэцкіх. Аднак аўтар […]
17 верасня 1939 года савецкі самалёт скінуў 2 бомбы на чыгуначную станцыю «Глыбокае». Нагадаем нашым чытачам, што батальён «Беразвеч» палка Копуса аховы памежжа «Глыбокае», яшчэ да выбуху Другой сусветнай вайны, быў перадыслакаваны на заходнія рубяжы Польшчы ў раён Венгерскай Горкі, дзе, на досвітку 1 верасня 1939 года, сустрэў моцны напор нямецкай 7-й Баварскай стралковай дывізіі, у якой у часе Першай сусветнай вайны ваяваў сам Адольф Гітлер. Трэба нагадаць і пра подзвіг Паўла Палчынскага, камандзіра заставы Каменны Воз батальёна «Падсвілле» палка КАП «Глыбокае», які на досвітку 17 верасня, у Галубіцкай пушчы, прыняў няроўны бой з пераўзыходзячымі сіламі бальшавікоў. Сам загінуў, але і паклаў некалькі дзясяткаў парушальнікаў граніцы. Перапахаваны нядаўна на могілках Копцеўка ў Глыбокім. 17 верасня 1939 года – важная дата […]
Каб толькі «рэферэндум»! Усе лужане – на 100 адсоткаў – прагаласавалі б задалучэнне да Глыбоцкага раёна!– піша наш чытач з Лужак Мікола Андзілеўка. У пасляваенныя гады ў нас самае дзіўнае было тое, што раён называўся Пліскі, а ўлада знаходзілася ў Падсвіллі, а самы вялікі цэнтр, і ў цэнтры раёна былі Лужкі. Гэта было мабыць таму, што чыгунка праходзіла ў Падсвіллі, а Падсвілле было вельмі малое, ды й таму, напэўна, райкам партыі, кажуць, знаходзіўся ў польскай стайні. Калі б у Лужках была чыгунка, то згодна геаграфічнага становішча Лужкі мусілі б быць і цэнтрам раёна. Дык вось, […]
